COLLECTIONS | Vera Kober Artist

Light/ Color/ Motion

In this series, Vera Kober approaches the flower as a language of emotions and states of being.

Each painting is not a depiction but an experience: brushstrokes gather into form in such a way that they carry not only outline, but also breath, rhythm, and energy. Within a single movement lie multiple shades, and in these transitions the life of color reveals itself.

Roses, an iris, a sunflower — familiar images become conduits of another kind of perception. They do not capture the external but open the internal: strength and tension, light and radiance, pulse and stillness. The contrast of dark and bright, dense and transparent, calm and impetuous transforms each canvas into a space where the viewer meets the experience itself.

What unites these works is the honesty of gesture: Vera does not conceal it, but allows it to remain visible, preserving the process of the image coming into being. This openness defines the uniqueness of her painting — where the flower ceases to be an object and becomes a state one can feel.

This series is about how nature and human experience find a common language through color. About how each stroke can carry a spectrum, each form a movement, and each painting a pulse.

In deze serie benadert Vera Kober de bloem als een taal van emoties en gemoedstoestanden.

Elk schilderij is geen afbeelding maar een beleving: penseelstreken vormen zich tot een vorm die niet alleen contour draagt, maar ook adem, ritme en energie. In één beweging liggen meerdere tinten besloten, en juist in die overgangen openbaart zich het leven van kleur.

Rozen, een iris, een zonnebloem — vertrouwde beelden worden dragers van een andere ervaring. Ze leggen niet het uiterlijke vast, maar openen het innerlijke: kracht en spanning, licht en glans, puls en stilte. Het contrast van donker en licht, dicht en transparant, rustig en onstuimig verandert elk doek in een ruimte waar de toeschouwer de beleving zelf ontmoet.

Wat deze werken verbindt is de eerlijkheid van het gebaar: Vera verbergt de streek niet, maar laat hem zichtbaar, waardoor het proces van het ontstaan van het beeld voelbaar blijft. Deze openheid bepaalt de eigenheid van haar schilderkunst — waar de bloem ophoudt een object te zijn en verandert in een toestand die men kan ervaren.

Deze serie gaat over hoe natuur en mens elkaar ontmoeten in de taal van kleur. Over hoe elke streek een spectrum kan dragen, elke vorm een beweging, en elk schilderij een puls.

Heartbeat of a rose

This rose seems to be born before your eyes.

At its core, the red pulses like a heartbeat, unfolding into petals that do not rely on outlines but emerge through gestures. Two or three brushstrokes — and a form appears, carrying weight, volume, and breath.

Each stroke holds a spectrum. Ruby and crimson, scarlet and pink, sometimes with a faint cool glimmer along the edge. The color does not settle; it flows, it shifts, so that the painted surface feels alive, in constant change.

The background remains restrained, luminous, a field of silence. Subtle notes of lilac and mint shimmer within it, giving the red space to resonate more fully. A small bud at the side acts like an echo of the central motif, a continuation of its breath.

What defines Vera Kober’s art here is the way she builds form not by contour but through color and rhythm. This rose is not a depiction — it is a feeling that has taken shape on canvas. And the longer one looks, the clearer it becomes: what is captured is not the outer image, but an inner heartbeat.

Deze roos lijkt zich recht voor je ogen te ontvouwen.

In het hart pulseert het rood als een hartslag, uitlopend in bloemblaadjes die niet door lijnen worden bepaald, maar ontstaan uit gebaren. Twee of drie penseelstreken — en er verschijnt een vorm met gewicht, volume en adem.

Elke streek draagt een spectrum. Robijn en karmozijn, scharlaken en roze, soms met een koele glans langs de rand. De kleur staat nooit stil; ze vloeit, ze verschuift, waardoor het oppervlak van het doek levendig en steeds veranderend aanvoelt.

De achtergrond blijft ingetogen, licht, een veld van stilte. Subtiele tonen van lila en mint lichten erdoorheen en geven het rood de ruimte om nog krachtiger te klinken. Een kleine knop aan de zijkant werkt als een echo van het centrale motief, een voortzetting van de adem.

Wat het werk van Vera Kober hier kenmerkt, is dat zij de vorm niet opbouwt met contouren, maar met kleur en ritme. Deze roos is geen afbeelding — het is een gevoel dat vorm heeft gekregen op doek. En hoe langer je kijkt, hoe duidelijker het wordt: hier is niet het uiterlijke beeld vastgelegd, maar een innerlijke hartslag.

Sun charge

A flower that carries the sun within.

Yellow strokes radiate across the canvas, shifting from golden and honey tones to sudden flashes of lemon light. Within each gesture several shades coexist, shimmering into one another to form petals. Just a few movements create shape, and the bloom begins to glow with a volume that feels charged with energy.

At the center lies a deep, dense core — burgundy and brown holding the brilliance of the yellows around it. The tension between shadowed heart and radiant petals gives both contrast and balance, strength and stillness.

The background remains light and airy. Gentle passages of green and pale blue provide space, letting the yellow shine even brighter. Leaves and stems are built with bold, directional strokes — angles, turns, movements that carry the rhythm outward.

Sun charge captures a burst of light in paint — a moment when a flower itself becomes a source of power.

Een bloem die de zon in zich draagt.

Gele penseelstreken stralen over het doek, verschuivend van gouden en honingkleurige tonen naar plotselinge flitsen van citroengeel. In elke beweging leven meerdere tinten samen, die in elkaar overvloeien en bloemblaadjes vormen. Met slechts enkele streken ontstaat vorm, en de bloem begint te gloeien met een volume dat geladen lijkt met energie.

In het midden ligt een donkere, dichte kern — bordeaux en bruin die de schittering van het geel eromheen vasthouden. De spanning tussen de schaduwrijke kern en de stralende bloemblaadjes geeft zowel contrast als evenwicht, kracht en rust.

De achtergrond blijft licht en luchtig. Zachte overgangen van groen en bleekblauw openen de ruimte en laten het geel nog feller oplichten. Bladeren en stelen zijn opgebouwd uit gedurfde, richtinggevende streken — hoeken, wendingen, bewegingen die het ritme naar buiten dragen.

Sun charge is een explosie van licht, gevangen in verf — een moment waarop een bloem zelf een bron van kracht wordt.

Iris pulse

The iris here feels as if color itself has found a rhythm. Deep violets gather in a powerful core, then open outward — indigo dissolving into lilac, shadow melting into light. Within a single stroke, several tones unfold, creating a vibration that seems to echo from within the flower.

Not drawn but assembled, the form arises from gestures. Two or three strokes suggest a petal; overlapping movements give it weight and depth. Dense violet passages collide with golden flashes and soft blue glimmers, and in those transitions, the painting begins to breathe.

Around it lies a quiet space. Pale gradients with faint, cool touches create air, allowing the iris to expand freely. Petals extend like notes in a melody — tension, pause, then a sudden surge.

What makes this work compelling is how an image becomes an experience. The iris is transformed into motion, into light caught mid-beat. It resonates not as a still flower but as a pulse — brief, radiant, unforgettable.

Alsof kleur hier een ritme heeft gevonden. Diepviolet verzamelt zich in een krachtig centrum en opent zich naar buiten — indigo dat oplost in lila, schaduw die overgaat in licht. In één penseelstreek ontvouwen zich meerdere tinten, waardoor een trilling ontstaat die uit de bloem zelf lijkt te komen.

De vorm tekent zich niet af met lijnen maar groeit uit gebaren. Twee of drie streken suggereren een bloemblaadje; overlappende bewegingen geven gewicht en volume. Dichte partijen violet botsen met gouden accenten en zachte blauwe glans, en juist in die overgangen begint het doek te ademen.

Rondom ligt een stille ruimte. Bleke overgangen met koele nuances geven de iris lucht, waardoor zijn energie vrijer kan stromen. De bloemblaadjes bewegen als tonen in een melodie — spanning, stilte, en dan een plotselinge golf.

De kracht van dit werk ligt in de transformatie van beeld naar beleving. De iris wordt beweging, wordt licht dat op het juiste moment gevangen is. Geen stille bloem, maar een puls — kort, helder, onvergetelijk.

White rose in polychrome

A white rose that is not white at all.

Look closely and you’ll find, within each stroke, a multitude of shades: ivory, cool blue, soft pink, even faint golden glimmers. These layers gather together, turning the petals into a living breath of light.

The rose is not built through outline but through rhythm. A few movements suggest a petal; with several more, volume begins to appear. Thick, textured strokes overlap with translucent ones, and it is in this alternation that depth emerges. The flower feels assembled from gestures, yet remains whole and convincing.

Against the dark background, the bloom radiates even more intensely. On black, the rose becomes a source of light, rising out of silence. Touches of green and deep red add tension and balance, anchoring the composition.

White rose in polychrome is an exploration of light within color. Here, white is not emptiness but a spectrum revealed through motion. The work resonates as a quiet yet powerful revelation — the moment when a simple form becomes multidimensional.

Een witte roos die helemaal niet wit is.

Wie goed kijkt, ontdekt in elke streek meerdere tinten: ivoor, koel blauw, zacht roze en zelfs lichte gouden glimmers. Deze schakeringen vloeien samen en veranderen de bloemblaadjes in een levendige adem van licht.

De roos ontstaat niet door lijnen maar door ritme. Een paar bewegingen suggereren een blaadje; met enkele meer verschijnt volume. Dikke, reliëfrijke streken overlappen met transparante lagen, en juist in die afwisseling ontstaat diepte. De bloem lijkt opgebouwd uit gebaren, maar blijft toch één geheel, overtuigend en levend.

Tegen de donkere achtergrond straalt de roos des te sterker. Op zwart wordt zij een bron van licht, opgekomen uit stilte. Enkele accenten van groen en bordeaux voegen spanning en evenwicht toe, waardoor de compositie stevig verankerd blijft.

White rose in polychrome is een onderzoek naar licht in kleur. Hier is wit geen leegte maar een volledig spectrum dat zich in beweging onthult. Het werk klinkt als een stille maar krachtige openbaring — het moment waarop een eenvoudige vorm meerlagig wordt.

White rose in contrast

A white rose painted in dramatic light.

Against the dark background, the petals seem almost luminous: thick strokes reveal within the white a spectrum ranging from cool grey and soft blue to subtle flashes of yellow-green. Within each gesture, several shades meet and diverge, creating a sense of living movement.

Form arises from broad strokes gathered into volume. Two or three movements suggest a petal, its curve and weight. Dense layers resonate with translucent ones, and from this rhythm depth emerges. The petals appear to unfold before the eye, retaining the strength of the gesture that created them.

The dark ground intensifies the effect of radiance. White sounds brighter, stronger, turning into a source of light breaking through the depths. Green accents and hints of shadow stabilize the composition, adding tension and balance.

White rose in contrast is an encounter of light and darkness, where white reveals itself as pure energy. The painting speaks with focus and force, transforming the flower into a form of strength and radiance.

Een witte roos, geschilderd in dramatisch licht.

Tegen de donkere achtergrond lijken de bloemblaadjes bijna te gloeien: brede streken onthullen in het wit een heel spectrum — van koel grijs en zacht blauw tot subtiele geelgroene flitsen. In elke beweging ontmoeten meerdere tinten elkaar en wijken weer uiteen, waardoor een gevoel van levendige beweging ontstaat.

De vorm groeit uit krachtige streken die samen volume vormen. Twee of drie bewegingen suggereren een blaadje, zijn kromming en gewicht. Dikke lagen wisselen af met transparante, en uit dit ritme ontstaat diepte. De bloemblaadjes lijken zich voor de ogen te ontvouwen, terwijl ze de kracht van het gebaar behouden waaruit ze zijn ontstaan.

De donkere achtergrond versterkt het effect van licht. Het wit klinkt feller en krachtiger en verandert in een bron van straling die uit de diepte doorbreekt. Groene accenten en schaduwtonen verankeren de compositie en geven spanning en evenwicht.

White rose in contrast is een ontmoeting van licht en duisternis, waar wit zich openbaart als pure energie. Het werk spreekt met concentratie en kracht, en verandert de bloem in een vorm van sterkte en glans.